Η Κοινή Θέα, η εικαστική πρωτοβουλία του Εθνικού Θεάτρου, που επιδιώκει να φέρει το θεατρικό κοινό σε επαφή με το έργο σύγχρονων εικαστικών δημιουργών, σε κοινή θέα με τις παραστάσεις του παρατείνεται!
Οι θεατές θα έχουν έτσι την ευκαιρία να δουν την έκθεση με τα έργα των ʼγγελου Παπαδημητρίου και Κωστή Βελώνη στα φουαγιέ της Κεντρικής και της Νέας Σκηνής «Νίκος Κούρκουλος»  μέχρι και την Κυριακή 22 Μαΐου 2011.

Το ενδιαφέρον της παράλληλης παρουσίασης των δύο καλλιτεχνών έγκειται στην σχέση που έχουν με το θέατρο. Ο ʼγγελος Παπαδημητρίου με την ιδαίτερη ιδιοσυγκρασία του κινείται με άνεση μεταξύ θεάτρου και εικαστικών μεταφέροντας στοιχεία από το ένα χώρο στον στον άλλο, δημιουργώντας ένα έργο πλούσιο και πολύπλευρο που χαρακτηρίζεται από συνεκτικότητα. Η θεατρικότητα είναι από τα κύρια χαρακτηριστικά του εικαστικού του έργου σε επίπεδο έκφρασης, αλλά καθορίζει και την σχέση του με το κοινό.  Ο Παπαδημητρίου απευθύνεται στον θεατή, ανοίγεται προς αυτόν, μπαίνει σε μια διαλεκτική σχέση μαζί του με θεατρικούς όρους. Τα γλυπτά του έχουν μια μελοδραματική σχεδόν ομορφιά. Συχνά θυμίζουν παλαιομοδίτικα, πορσελάνινα διακοσμητικά αντικείμενα, τα οποία όμως έχουν ένα διφορούμενο χαρακτήρα. Παίζοντας με το kitsch ισορροπεί τέλεια το χιούμορ και την ειρωνεία με την ομορφιά. Χρησιμοποιεί σύμβολα που είναι συνδεδεμένα με την ιστορία της τέχνης, την παράδοση, ή την θρησκεία και έννοιες όπως η αισθητική και κάνει μια κριτική στα στερεότυπα της σύγχρονης κοινωνίας και τους μηχανισμούς που τα επιβάλλουν.

Τον Κωστή Βελώνη από την άλλη, υπάρχουν δύο στοιχεία που τον ενδιαφέρουν κυρίως: το θεατρικό σκηνικό και η ιστορία του θεάτρου της πρωτοπορίας (ιδιαιτέρως των αρχών του 20ου αιώνα) και η σχέση του με την πολιτική. Χρησιμοποιεί για τη δημιουργία των αφαιρετικών γλυπτών και εγκαταστάσεών του υλικά απλά, ευτελή, με κυρίαρχο το ξύλο. Παρά την απλότητα και την οικονομία που τα χαρακτηρίζει, τα έργα του Βελώνη είναι πολύ εκφραστικά και συχνά θεατρικά.  Με φορμαλιστικές αναφορές στην ιστορία της τέχνης και πιο συγκεκριμένα στην εικαστική γλώσσα των  avant-garde κινημάτων του 20ου αιώνα  (π.χ. bauhaus),  ενσωματώνει στα έργα του και στοιχεία ποιητικά. Απευθύνεται στον θεατή σε δύο επίπεδα πλέκοντας τις προσωπικές του αφηγήσεις με μια ιστορική, κοινωνική, πολιτική κριτική με κεντρικό άξονα τις ανεκπλήρωτες ουτοπίες της εποχής του μοντερνισμού. Η ειρωνεία και το χιούμορ που αποκαλύπτεται συχνά από την σχέση των έργων με τους τίτλους τους, τονίζουν τον διττό τους χαρακτήρα.  Ο Βελώνης καταφέρνει με ανεπιτήδευτο τρόπο να ‘μιλήσει’ για θέματα όπως η ιστορία και η πολιτική χωρίς να στερεί από τα έργα του τον λυρισμό και τον ρομαντισμό.


Επιμέλεια: Ελένη Κούκου και Κατερίνα Τσέλου

Τελευταία ενημέρωση: 01/01/2005